To słowo chyba najlepiej definiuje mój stan odczuć po obejrzeniu tej produkcji.
Niestety, ale w szponach tak smiertcionośnego nałogu jak narkotyki zazwyczaj bliscy, dzieci, rodzina mimo usilnych starań nie są w stanie wpłynąć na osobę silnie uzależnioną.
Przy okazji tego dwugodzinnego seansu doskonale jesteśmy w stanie to zaobserwować, gdyż bohaterowie przez pryzmat ponad 30 lat dokumentowania mieli swoje wzloty i próby wyjścia z tych mocno zacisniętych szponów, a w ostatecznym rozrachunku pożegnali się z życiem.
Na ogromny szacunek zasługuje to, że Alpert w tak dużych ramach czasowych podjął się poprowadzenia historii naszych bohaterów. Ponadto nie ma tu sztucznego upiększania czegokolwiek, dokument wręcz bije prawdziwością, pokazuje wszystko takim jakim jest. Mamy tu zniszczonych ludzi latami nadużywania, ciągle powracające problemy z prawem, szczegółowy proces brania heroiny, czy nawet ukazanie zwłok w zaawansowanym rozkładzie.
Bardzo smutnym w moim przekonaniu był widok bohaterów wychodzących z więzienia i ich niezdolność do wejścia w normalne życie społeczne. Tu po raz kolejny widać emanujacą BEZRADNOŚĆ, która owocowała powrotem do złych nawyków i życia poza prawem. Widać to również było w oczach dzieci naszej głównej bohaterki, które obserwowały cały ten destrukcyjny proces.
Podsumowując, ten dokument zaliczę zdecydowanie do takich, które trwale zapadają w pamięci i świetnie ukazują ulotnośc i łatwość destrukcyjnosci życia, które mamy przecież tylko jedno.