Z tego dość ponurego i od początku naznaczonego klimatem smutnej grozy filmu, wynika jednoznacznie, że za niezasłużenie zły los Amy odpowiadali mężczyźni jej życia. Interesowny ojciec najpierw zwichnął jej psychikę, a potem wręcz z tego żył i to on jest moim zdaniem najobrzydliwszą postacią filmu. Resztę wątpliwości niech rozwieje fakt wydania po śmierci córki książki pisanej z perspektywy kochającego (pieniądze) ojca. Jej szanowny mąż-ćpun to też niezły palant, któremu wystarczy spojrzeć w oczy by stwierdzić, że od początku interesowały go raczej używki i kasa Amy, a nie ona sama. Też kawał cwaniaczka, do tego tak tchórzliwego, że potrzebował uzależnić jeszcze żonę, żeby nie mieć samodzielnych wyrzutów sumienia. Straszne. Zaraz ktoś powie, że nie musiała brać. Nie raz w filmie pojawiają się jednak jej wypowiedzi typu "Chcę być taka jak on, chcę robić to, co on". No to zrobiła. Sława i jej ciężar nie były moim zdaniem powodem jej problemów. Miała wokół siebie niedobrych kolesi. Szkoda jej i talentu, głosu i płyt, które mogłaby jeszcze nagrać.